Danas je u Sarajevu predstavljena Deklaracija o zajedničkom jeziku, prilikom koje su izlagači govorili o jeziku i što žele poručiti ovom Deklaracijom.
Ivana Simić Bodrožić, književnica iz Hrvatske, kazala je da ako se međusobno razumijemo da to znači da se radi o jednoj lingivističkoj osnovici i da nitko od njih nikome ne želi uskratiti, zabraniti jezik.
“لقد نصحنا فقط إلى التنوع الذي نعتقد أنه ثروة. نحن لا نريد الناس أن ينظف من شيء. لغات هي في كثير من الأحيان لا تتطابق مع الدول، كما في المثال مع ألمانيا، النمسا. وفي النمسا، الألمانية الناطقة ماذا النمساويين أقل النمساويين. نحن جميعا نعرف ما حدث بعد الحرب، ويبدو لي بطريقة أو بأخرى أن تكون اللغة التي نتكلم عن بعضها البعض. أجبرنا أن نكون حذرين أن تكون واضحة، وأنا في روايتي الأولى كتبت عن يشبون خلال الحرب والتي كنت أكتب عن جدتي والتي هي الكرواتي أو عمر يقول ekavian وأنا عندما كنت تفكر في ذلك، لا أستطيع التفكير إلا من على Zekavica، وأنا شعرت حقا سيئة عندما وصلنا مدقق لغوي وتصحيحه. انها لغة نظيفة يؤثر على بنية فكرنا العالمين وتكون تكرار كل واحد منا الذين يريدون الأصالة واتساع “، وBoždrović، تقارير N1.
“Mi samo upozoravamo na raznolikost za koju mi smatramo da je bogatstvo. Ne želimo narode čistiti od nečega. Jezici se vrlo često ne podudaraju s narodima, što je primjer s Njemačkom, Austrijom. U Austriji govore njemački jezik što ne čini Austrijance manje Austrijancima. Svi znamo što se dogodilo nakon rata, a meni se na neki način čini da se jezik kojim smo govorili raspao. Bili smo prisiljeni paziti da budemo čisti. Ja sam u svom prvom romanu pisala o odrastanju za vrijeme rata i tu sam pisala o mojoj baki koja je Hrvatica ali je cijeli život govorila ekavicom i ja kad mislim o njoj, ne mogu razmišljati drugačije nego na ekavici. Jako sam se loše osjećala kad mi je došao lektor i ispravljao to. To čišćenje jezika utječe na strukturu naših misaonih svjetova i to treba ponavljati svih nas koji želimo autentičnost i širinu”, navela je Boždrović, prenosi N1.
“Mi danas imamo primjere tzv. škole pod jednim krovom gdje su djeca odgojena na način da s njima pod istim krovom odrastaju oni drugi, a vi kad ga nazivate drugim nazivate ka drugačijim i to vas dovodi do stvari koje sam vidjela na Baščaršiji. Gledala sam suveniri i ugledala sam kemijsku koja je napravljena od čahure metka i na kojoj piše Sarajevo. Mi ne želimo rušiti Ustav ili nešto represivno uvoditi, ne želimo bilo koga primoravati na nešto. Mi želimo senzibilarati javnost da postoje drugi modeli shvaćanja jezika. Ne zagovaramo jezičnu anarhiju. Prvih 200 potpisnika su mahom ljudi koji su izuteno obrazovani. Također, mi ne tražimo zajedničko ime jeziku, ne želimo ga nazvati jugoslavenskim, balkanskim, zagovaramo da svaki narod imenuje svoju varijantu jeziku onako kako želi”, dodala je Boždrović.
“Şu anda başkalarını büyüyorlar çocuklar aynı çatı altında onlarla şekilde yukarıya getirdi edilir bir çatı altında sözde. Okullar örneklerini varsa ve farklı bir başka çağrıyı çağırdığınızda ve ben Bascarsija’da gördüğüm şeyler getirir. Ben izledim hatıra ve kabuk merminin yapılmış ve bu Sarajevo diyor bir kimyasal gördük. Biz Anayasayı veya baskıcı bir şey, bir konuda kimsenin gücü istemiyoruz. Biz dili anlamanın diğer modeller olduğu kamuoyuna senzibilarati istiyorum. Ben dilsel anarşiyi savunan yok tanıtıldı yıkmak istemiyorum . ilk 200 imza eğitimli Izuten insanlar çoğunlukla bulunmaktadır. Ayrıca, dilin ortak adı istemeyen, bunun istediği gibi her ulus dilini kendi versiyonunu atar olduğunu savunan Balkan, Yugoslav diyoruz istemiyoruz, “diye Boždrović ekledi.
Prisutnima se obratila i Borka Pavičević, direktorica Centra za kulturnu dekontaminaciju koja je istaknula kako je “jedno država, a drugo je jezik”.
“Bila sam prije pet godina u mjestu Orahovac, to je srpska enklava na Kosovu u kojem sva djeca govore francuski i tu sam razgovarala s profesoricom sprskog jezika koja mi je rekla da me jako mrzi, ja sam je pitala zašto, na što mi je odgovorila zato što pišem hrvatski. Ja sam iz one generacije gdje je Zec prevodio literaturu i to je meni ostalo kako sam čitala, a ona mi je rekla da me potpuno razumije i da ona mnogo voli Miroslava Krležu. Mislim da je identifikacija nacije i jezika proizvela nešto što mogu nazvati nacionalističkim kičem, a to je kad izgubite moć svog jezika. U Beogradu nemate kafića koji se zove srpski, svuda je international, svuda je biznis. Od granice do granice imate postkolonijalni jezik kojim se danas govori”, istaknula je Pavičević.
Podsjetimo, ranije je Enver Kazaz, profesor s Filozofskog fakulteta u Sarajevu, za N1 govorio o Deklaraciji o zajedničkom jeziku.
“Deklaracija je najdragocjenija za BiH, a posebno za djecu u obrazovnom sustavu koja su etnička manjina na nekom prostoru. To je jedan jezik i u gramatičkom i povjesnom smislu. Ovaj jezik je služio kao sredstvo u koje je pohranjena utopija nacionalne slobode”, kazao je Kazaz.
On je pojasnio da jezik nije sredstvo identiteta, ali je pitanjepoklapa li se jezik s nacionalnim identitetom. Dodao je da se jezik i njegova interpretacija koriste u službi političke moći.
“To se koristi u službi političke moći koja služi da uvjeri narode da jezik drugih naroda ne valja. Zapravo, ne radi se o jeziku nego o standardu. Ono što mi zovemo jezicima su standardi koji se normiraju u skladu sa standardima akademske zajednice”, zaključio je Kazaz.
Napomena: Slika je zezancija. Moramo s nečim privući klikove. Malo smo i preveli teksta za naše turiste. Nemojte se ljutit. Budimo multietnični. Fala.
wpDiscuz
